…le petit prince de l'obscurite…

νέος

January 11th, 2012

Η φίλη μου η griza θα το πεί.
Το σάββατο.

Εγώ δεν το είχα ξαναδιαβάσει.
Τον Ανδρέα δεν τον ξέρω.
Θα ήθελα να του μιλήσω όμως, διαβάζεται μ’ ενδιαφέρον.
Οι μόνες μου επαφές με την ποίηση ήταν το “Vulnerant omnes, Ultima necat” του Τζιμάκου σε ένα ταξίδι για την Δονούσσα…

Παράξενη κούραση που βγήκε από τις χθεσινές περιπλανήσεις!
Προσπάθειες για ανθρωποποίηση σε πλάσματα που δε γεννήθηκαν για να γίνουν άνθρωποι
Αφιλόξενες βρεφικές ψυχές για νυχτερινά παραληρήματα
Ηλιοτρόπια που από λάθος υποκλίνονται στη σελήνη

Πατάς στη ράχη ειπωμένων λόγων και φτιάχνεις το δικό σου έναστρο σώμα
Πάνω σε υποσχέσεις που δεν έπρεπε να ακουστούν
Σύνθημα σε τοίχο που ήταν γραφτό να γκρεμιστεί σε νεκρή στίξη και εποχή

Αυτός ο ύπνος με κούρασε στα δάχτυλα
Αχνιστός με το πρόωρο φευγιό από τα γυναικεία στήθη
Καλλιτέχνες με άσυλο τους δρόμους
Μια τέχνη τροφή για τους φτωχούς
Ζωή που έρχεται τελεσίδικα σαν το θάνατο και ξοδεύεται χωρίς την προσδοκία της ανταμοιβής
Δικαίωμα στη φωτιά μπρος το τρόμο του διπλανού θηριοδαμαστή

Ανδρέας Τσακιρίδης
Θεσ/νίκη, 22/10/2000

Η φίλη μου η griza θα το πεί…
και εγώ χαμογελάω και σε σκέφτομαι και τούμπαλιν.

Entry Filed under: Κάπου σε ξέρω,Προσωπικά,Αναμνήσεις,Αποκαλύψεις